Met de opvoering van Jonathan Larsons rockmusical “RENT” nam de cast van InTeam een vliegende start. De eerste productie van dit nieuwe gezelschap was meteen een schot in de roos. Al vanaf de eerste minuten werden we door Florian Slangen, Milan van Waardenburg en Tom Buelens probleemloos meegenomen naar het New York van de jaren negentig waar aids, armoede en drugsverslavingen de problemen van de tijd vormden. We waren al onder de indruk van de acteer- en zangprestaties van deze drie heren en dan moesten de vrouwen nog komen. Cathy Petit wist ons te charmeren als Mimi Marquez, maar het was toch Sarah Kefi in de rol van Maureen Johnson die ons van onze sokken blies in “Over the moon”. Het was heerlijk om zoveel talent samen op één podium te zien. Toen het ensemble “Hou ik nog mijn waardigheid?” zong, kregen we een krop in de keel. Het gevoel, de zang en de enscenering zaten juist en het was dan ook niet verwonderlijk dat we tegen het einde van de voorstelling onze tranen de vrije loop moesten laten. Het was weer een tijd geleden dat een voorstelling ons zo wist te raken.
“RENT” bracht het verhaal van documentairemaker Mark die samen met muzikant Roger en wereldverbeterende computertechnicus Tom een oud pand bewoont in New York. Wanneer Tom op straat overvallen wordt, is het de travestiet en aidspatiënt Angel die zich over hem ontfermt. Al snel bloeit er iets moois tussen die twee. Ondertussen raakt de terughoudende Roger in de ban van de drugsverslaafde stripper Mimi die zijn hoofd op hol doet slaan. Al die prille liefde komt al snel extra onder druk te staan wanneer huisbaas Benny beslist om de achterstallige huur op te eisen. Benny woonde vroeger zelf mee in het pand en dreigt er nu mee zijn straatarme vrienden op straat te zetten. Ondertussen bereidt Maureen Johnson samen met haar lief en manager Joanne een protestoptreden voor tegen de harteloze praktijken van Benny. Het protest draait uit op rellen en Mark krijgt onverwachts een aanbod om carrière te maken. Relaties dreigen spaak te lopen, maar hun leven als bohemiens moet nog een laatste keer stevig gevierd worden. Een tijdje later bezwijkt Angel aan zijn ziekte en kan Mimi niet langer weerstaan aan de verleiding van de drugs. Tom en Roger dromen luidop van een nieuw leven in Santa Fé. Betekent dit het definitieve einde van de groep vrienden die samen streden om te overleven in New York? Gaat iedereen nu zijn eigen weg?
Al van bij de opening van “RENT” waren we meer dan aangenaam verrast. Florian Slangen toonde zich in de rol van Mak Cohen een begenadigd verteller én iemand met een mooie stem. Hij wist ons moeiteloos mee in de tijd te voeren naar het New York van de jaren negentig en speelde erg natuurlijk. De zang was algemeen genomen goed, al waren we niet 100% overtuigd van zijn uitvoering van “Wie jij bent”. Ook was de frasering bij de start van “La Vie Bohème” net niet strak genoeg om het ritme van bij het begin voldoende schwung te geven. Gelukkig had Mathias Daneels een dynamische choreografie voorzien en leverde het ensemble puik werk om dit nummer toch erg geslaagd te maken.
In “Tango Maureen” reed hij wel een vlekkeloos parcours. Het was onder andere ook in dit nummer dat het gebruik van een live-band o.l.v. Pietro Ramman een extra meerwaarde opleverde. De acteurs konden zich ten volle laten gaan in het moment, in het zoeken van de juiste blik, voor de stilte werd doorbroken en de muziek weer verder klonk. Ze moesten zich niet laten limiteren door een vooraf bepaalde pauze op tape.
Sarah Devos kon ons in “Tango Maureen” dan weer niet helemaal overtuigen. Als Joanne Jeferson leverde ze, in vergelijking met de andere toppers uit de cast, aanvankelijk een zwakkere prestatie af. Ze was niet altijd even goed verstaanbaar en we hadden haar bijna afgeschreven tot ze het in “Neem me of laat me” moest opnemen tegen Sarah Kefi. Hier mocht ze zich stevig laten gaan en de combinatie van de Sarah’s leverde vuurwerk op. Wat een power! De vonken sloegen er vanaf. Nu begrepen we waarom ze terecht voor deze rol gecast was.
Sarah Kefi leverde trouwens een ronduit bangelijk prestatie als Maureen Johnson. Het stuk wanneer ze haar protestoptreden speelde, was door Jonathan Larson voorzien van een totaal geschifte tekst, maar de uitvoering was briljant. Ze leefde zich volledig in haar rol in en speelde met sterallures. En toen ze voor het eerst haar geweldige soulstem liet horen, blies ze ons bijna uit de zetel. Wat een kracht, wat een toonvastheid en wat een uithaal. Het publiek ging uit zijn dak.
In schril contrast met al dit vocaal geweld stond dan weer de prestatie van Jaouad Alloul als Angel. Hij wist te imponeren met de zachtheid en de tederheid van zijn personage. Bij Jaouad hoorden we hoofdzakelijk een heel fijn en liefelijk stemgeluid dat ontwapenend werkte. Zijn stem mengde perfect met die van Tom, hij zag er als vrouwelijke Angel erg mooi uit én … hij kon dansen op hakken. We konden niet anders dan spontaan een liefdevolle band voelen met de Angel die hier door Jaouad werd neergezet. Het was dan ook erg aandoenlijk om hem op de scène te zien sterven aan aids.
Tom Buelens leverde net als zijn collega’s een knappe acteerprestatie. Het samenspel met Jaouad had iets magisch en zijn stem klonk warm en uitnodigend. Bij de mannen leverde alleen Milan van Waardenburg met een uiterst kleine voorsprong een nog betere prestatie.
Milan nam de rol van Roger voor zijn rekening en kon duidelijk acteren. De ene keer zong hij met passie, kracht en vuur ,terwijl hij iets later juist erg zacht en teder uit de hoek kwam. Roger matchte trouwens bijzonder goed met Cathy Petit, die Mimi Marquez speelde. Dit bleek al in het begin bij “Steek mijn kaars aan” en werd verder alleen maar bevestigd in o.a. “Als jij gaat”. Milan en Cathy wisten zoveel gevoel in hun vertolking te steken, dat we haast zaten te smelten op onze stoel. Het was puur genieten. Dat Cathy niet alleen maar zachte liedjes aankon, maar ook best stevig uit de hoek kon komen, bewees ze in “”Uit vannacht”. Het was duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
De enige lead die ons niet echt kon bekoren, was Hannes Vandersteene in zijn rol als Benjamin Coffin III, alias Benny. Hij kon niet overtuigen als yuppie huisbaas. Hij miste aan uitstraling. Dat kon niet gezegd worden van Liesbeth Hermans. Zij mocht de kleinere rol van Alexi Darling neerzetten, maar slaagde er in om die op zo’n wijze neer te zetten dat haar paar lijntjes tekst een grote indruk maakten.
Het plaatje klopte gewoonweg. Regisseur Nico Plinke had de luxe van met een sterke cast te werken, maar wist hun prestatie nog naar een hoger niveau te tillen door in zijn regie een natuurlijke flow te brengen en gebruik te maken van de volledige ruimte die de Zwarte Zaal van het Fakkelteater bood. De hele oppervlakte van het speelveld, het verdiep, de trappen en zelfs de ladder werden gebruikt om telkens een passend beeld en aangepaste sfeer te creëren. Niet alleen de voorgrond, maar ook de achtergrondactie was doordacht. Het leverde ons in ieder geval het gevoel op dat het “af” was.
We zagen in een druk café waar uitbundig “La Vie Bohème” bezongen werd plots een uiterst intieme scène tussen Roger en Mimi in een pakkend “Ik moet zeggen”. Met een juiste positionering en het gebruik van enkele spots werd midden in de feestvreugde iets klein en breekbaar opgezet dat net zo snel terug overging in feestvreugde.
“RENT” werd voor de toeschouwers een rit op een rollercoaster van emoties. We voelden de kracht wanneer het ensemble in “Huur” de penibele woningsituatie van de drie vrienden beschreef, maar we voelden evenzeer de wanhoop wanneer ze “Mijn waardigheid” zongen. Het feestgedruis van “La Vie Bohème” stond in contrast met de kille frustraties van “Neem me of laat me”. “Seizoenen van liefde” schonken ons hoop en verblijdde ons met een heerlijke solo van Ellen Fierens en haar engelachtige hoge stem. Maar de dam brak volledig door toen we op het einde Cathy Petit in de armen van Milan van Waardenburg zagen liggen en uiteindelijk “Finale B” werd ingezet. Toen konden we de tranen van emotie niet langer bedwingen.
Wat een debuut van InTeam. Ze bewezen met hun productie van “RENT” in ieder geval dat Vlaanderen best heel wat musicaltalent heeft en dat we hier echt wel erg sterke producties op de planken kunnen brengen. De enige vraag die rest is: Hoe gaan ze dit nog overtreffen?
< Sascha Siereveld >
Cast:
Florian Slangen: Mark Cohen Milan van Waardenburg: Roger Davis Tom Buelens : Tom Collins Jaouad Alloul : Angel Dumott Schunard Cathy Petit: Mimi Marquez Hannes Vandersteene: Benjamin Coffin III Sarah Devos: Joanne Jeferson Sarah Kefi: Maureen Johnson Regie en toneelbeeld: Nico Plinke Choreografie: Mathias Daneels Muzikale leiding: Pietro Ramman
Het volledige artikel is terug te lezen op de website van Concertnews.be
